Post by Admin on Jun 12, 2021 9:09:31 GMT
UČESNICI EURO 2021 - GRUPA E - ŠPANIJA - Ovaj tim je pravljen da osvaja, ali ne sad! Daleko je od Furije kakvu znamo kad vise Koke, De Hea i špic koji je dao 30 golova
Problemi kao usud. I to nesportske prirode. Ne prvi put. Treći vezani.
Pred polazak u Francusku 2016. javnost se bavila navodnim seks skandalom Davida de Hee, pa su golman, tadašnji selektor Visente del Boske i igrači morali da odgovaraju na pitanja koja nemaju dodirnih tačaka sa fudbalom umjesto da se bave taktikom za EURO. U osvit Mundijala u Rusiji Đulen Lopetegi je postao trener Reala, što su čelnci Saveza shvatili kao izdaju, smjenili selektora dva dana uoči početka turnira i promocijom tadašnjeg direktora Fernanda Jera u glavnokomandujućeg maltene potpisali kapitulaciju. Te dvije afere bile su prethodnica ranih eliminacija, odmah po izlasku iz grupe. U Francuskoj je Španiju zaustavila Italija, u Rusiji se ispriječio domaćin, a uoči još jednog velikog takmičenja na Crvenu furiju se obrušio kovid-19.
Na Pirinejima danima niko ne priča u fudbalu, već o zaraženom kapitenu Serhiju Busketsu, strahu da se virus korona ne proširi na ostatak tima (Dijego Ljorente bio pod upitinkom), vakcinama, posljedicama istih (primjera radi, Tijago Alkantara se plašio nuspojava i tome javno govorio). Kao da su se vremenskom kapsulom Španci vratili u mart 2020, na početak pandemije: izolacija, individualni treninzi, izbjegavanje kontakata, maske, testiranja... Prethodne dvije sedmice je djelovalo da su igrači pod skafanderima, na bolničkom liječenju. Može biti da baš zbog toga tamošnja javnost ovoga puta ne očekuje mnogo od reprezentacije.
Mada, ipak je Španija zemlja fudbala. Ne tako davno vladala je planetarnim. Niko joj nije bio ni prići. Dokazano titulama prvaka Evrope (2008, 2012) i Zlatnim globusom na Mundijalu u Južnoj Africi (2010). Otad je slobodnom padu: na naredna tri velika takmičenja nije stigla ni do četvrtfinala, zato je malo ko ubraja među favorite za osvajanje EURO.
Možda bi trebalo. Minule sezone reprezentativci La Rohe su pokazali karakter pobjednika. Od 24 igrača na spisku selektora Luisa Enrikea, čak 16 je podiglo trofej. Cezar Aspilikueta je sa Čelsijem osvojio Ligu šampiona, Viljarealovi Pau Tores i Đerar Moreno Ligu Evrope, Koke i Markos Ljorente sa Atletikom pokorili Primeru, Ejmerik Laport, Erik Garsja, Rodri i Feran Tores sa Mančester Sitijem Premijer ligu, Serhio Buskets, Đordi Alba i Pedri u dresu Barselone bili najbolji u Kupu kralja, Sosijedadov Mikel Ojarzabal prethodno izdanje tog takmičenja (finale igrano ovog proljeća), Bilbaov Unaj Simon Superkup Španije, Alvaro Morata Kup Italije sa Juventusom, a Pablo Sarabija Kup Francuske kao utjehu za PSŽ.
Šampionski gen. Pojedinci su ga ispoljili i prije dva ljeta pokorivši Evropu na smotri najboljih mladih selekcija. Četvorica su sad u A timu (golman Unaj Simon, vezista Fabijan Ruiz, krilni napadači Dani Olmo i Mikel Ojarzabal). Taj pobjednički karakter može da bude ozbiljan adut ako se dođe do završnice. Samo, kako se probiti do, recimo, polufinala?
Opšti je utisak da je sadašnja generacija španskih reprezentativaca najslabija u posljednjih desetak godina. Bez klase nalik Ćaviju i Inijesti, golgetera u vidu Fernanda Toresa ili Davida Vilje, univerzalaca Ćabija Alonsa i Seska Fabregasa. Nema zvijezde, asa koji okuplja tim oko sebe. Tek nema harizmatčnog lidera. Svi gorepobrojani osvajači jesu kvalitetni, neki čak vrhunski, ali kao cjelina (još) ne funkcionišu, jer je utisak da im nedostaje pravi vođa. Što se najviše zamjera onome ko im izdaje komande. Luisu Enrikeu.
ŠPANIJA POBJEDNIK GRUPE – KVOTA 1,35
Selektor jeste podmladio reprezentaciju u posljednje dvije godine, ali vuče poteze koji iritiraju javnost. Pogotovo onu u Madridu, što će pojedinci staviti u kontekst bliskosti sa Barselonom. Najprije je uporno ignorisao Kokea i Saula iz Atletika, da bi izostavljanjem Serhija Ramosa (ruku na srce, ove sezone često povrijeđenog) i nepozivanjem nijednog člana Reala stao na žulj navijačima kraljevskog kluba. Velika većina Španaca ogorčana je što dan prije prve utakmice sa Švedskom ne zna startere. Ironični kažu da ih ne zna ni Enrike, mada je za to sam kriv čestim kombinovanjem. Ne samo kad je riječ o izboru, već i formacijskom rasporedu. Otkako se vratio na klupu (šest mjeseci odsustvovao zbog porodične tragedije, smrti ćerke) vodio je državni tim na 12 utakmica, najčešće koristi sistem 4-3-3, s tim da se oba puta sa Švajcarskom u Ligi nacija oslonio na 4-2-3-1, a u kvalifikacijama za Mundijal u Kataru čak 4-1-4-1.
Kritikovali su ga da nema jasnu koncepciju, formiran tim, prepoznatljivu ideju, kao i što je umjesto dozvoljenih 26 poveo na turnir samo 24 fudbalera. Enrike je miran. Ili bar tako izgleda. Ogroman broj sličnih igrača omogućava mu da kombinuje do mile volje, mada mu veliki dio navijača spočitava, što nema profilasane startere u pitanju.
.jpg)
Primjera radi, Unaj Simon je branio svaku od posljednjih sedam utakmica, ali je potonuo pred kraj sezone među stativama Atletik Bilbaoa i opravdano se sumnja da li je kalibar da izdrži pritisak velikog takmičenja. Samopouzdanje Davida de Hee je na nultoj tački poslije još jedne razočaravajuće sezone Mančester junajteda, naročito poslije promašenog penala u finalu Lige Evrope, ali on je ipak godinama bio prvi izbor i čak i kad je loš nije za klupu. Treći Enrikeov izbor je Robert Sančez iz Brajtona i to mnogo govori o kvalitetu ovog tima.
Pomalo je nelogično da Cezar Aspilikueta trči kao navijen u dresu Čelsija i diči se statusom prvaka Evrope, a Enrike na poziciji desnog beka prednost daje Markosu Ljorenteu. Atletikov univerzalac je sjajan kad je bliži tuđem golu, ovako mu je Enrike bukvalno izmislio poziciju na kojoj nikad ranije nije igrao. Osim tamo gdje je najvažnije. U reprezentaciji. Kad je u pitanju suprotni bok na mečevima manje važnosti je ponekad koristio Hosea Gaju, ali bi promocija prvotimca Valensije među startere ispred živog i zdravog Đordija Albe predstavljala hazarderski potez. Na štoperskim mjestima trebalo bi da budu zacementirani Pau Tores i Ejmerik Laport, iza kojih jesu sjajne sezone, međutim, valja imati na umu da je Viljarealov defanzivac u provjeri sa Portugalom tek osmi put nosio dres Furije, a Laport na tom meču – debitovao!
Kakva atmosfera nepovjerenja u državni tim vlada među Špancima da se primjetiti po tome što su Laporta mediji bombardovali pitanjima da li se osjeća Špancem (pošto je baskijskog porijekla, mogao da bira hoće li igrati za Francusku), a ista, primjera radi, nisu postavljali Adamu Traoreu ili Ansu Fatiju.
Prva zbrka vlada oko toga kako će Enrike posložiti vezni red. Zbog infekcije virusom korona Serhio Buskets je izgubljen za premijeru sa Švedskom (optimisti očekuju da bude spreman za duel sa Poljacima) i to remeti planove selektora iz korena. Ako se opredjeli za stil sa jednim klasičnim zadnjim veznom ispred odbrane onda je logično da to mjesto preuzme Rodri, pošto umije u Mančester Sitiju da pokrije veliki dio terena i širi igru. Pod uslovom da se Enrike opredjeli za 4-3-3 Rodriju bi u trouglu društvo trebalo da prave Napolijev Fabijan Riuz i neumorni Tijago Alkantara iz Liverpula, a jedan od njih dvojice ispašće za slučaj da selektor izvede tim u postavci 4-2-3-1.
Povrh svega, gdje smjestiti Kokea, funkcionalnog u sistemu Dijega Simeonea, a skoro neupotrebljivog kod Enrikea, pošto ga je selektor samo dvaput promovisao u startera za ove dvije godine? Nepravda?
Špancima nedostaje moć na sredini terena. Tamo gdje su nekad bili najjači, kad su protivnici jedva vidjeli loptu. Ove godine su im sva tri rivala u mundijalskim kvalifikacijama dala po gol (Grčka, Gruzija, Kosovo). Ne može biti slučano. Nisi više dominantni, iako imaju talente poput Pedrija, Danija Olma, Ruiz je malo stariji, a opet niko od njih nije klasa Ćavija i Inijeste.
.jpg)
Nije baš da im u napadu „preliva“. Štaviše, jedna od Enrikeovih dilema je kome povjeriti uglovu centralnog špica. Đerar Moreno je odigrao sezonu karijere, podigao pehar Lige Evrope, postigao 30 golova, deset više od Alvara Morate, ali špic Juventusa, kakav god bio, nekako je omiljeniji u selektorovim očima. Morata se naosvajao trofeja na klupskom, čak i na reprezentativnom planu u mlađim kategorijama, međutim, nedostaje mu pečat u dresu najjače selekcije. Velika utakmica koju rješava golom. U zrelom je dobu (28 godina), poslije propuštenog Mundijala u Rusiji motivisan da pokaže koliko vrijedi. Najefikasniji je fudbaler u aktuelnom sastavu Crvene furije. A, kao i za Kokea, kako tek tako skloniti u drugi plan Morena, kad sve što dotakne pretvara u pogodak?
U sistemu sa trojicom naprijed jedno krilo bi bio čigrasti Feran Tores, iako u Mančester Sitiju igra u centrali, drugo Pablo Sarabija, eventualno Dani Olmo. I tu se vidi koliko je ovaj sastav Furije nezreo. Pravljen je za neko naredno takmičenje, možda za Prvenstvo svijeta u Kataru ili naredni EURO. Pravljen je da osvaja. Nekad. U ove dvije godine udaren je temelj. U narednim slijedi nadogradnja. Sprat po sprat. Nije realno da se iz podruma odmah popnu na krov. I to sa poletarcima, debitantima, neiskusnima. Nije realno. Čak i Španci, vječito skloni euforiji, kažu da je objektivan domet četvrtfinale. Sve ispod toga smatralo bi se neuspjehom.
FS Španije zasad vjeruje Luisu Enrikeu. Dobio je zadatak da moćni tim vrati u vrh evropskog fudbala. Ove godine se muči u mundijalskim kvalifikacijama, ali ne bi trebalo zaboraviti da je prošlu je završio šesticom u mreži Njemaca, isto je dao Hrvatima samo dva mjeseca po okončanju Mundijala, što znači da ima potencijala. Znao je da savlada Engleze, odoli Portugalu, Holandiji, ali i da „porodi“ pobjede nad Gruzijom ili takozvanim Kosovom. Oscilira.
Prirodno. Ipak se od ove selekcije očekuje bum na nekom narednom takmičenja. Kad još malo stasa. Kad očvrsnu Pedri, Dani Olmo, Feran Tores, Erik Garsija, još malo potvrdi Mikel Ojarzabal, iskustvo stekne Pau Tores...
Bez obzira na mladost, rezove i novi početak, Španci nisu lako lomljivi. Za pet godina, od prethodnog Prvenstva Evrope, izgubili su samo tri meča. Nijednom više od gola razlike. Talentovani jesu, takmičari jesu, raznovrsni jesu. jedino zreli – nisu.
Mozzart Sport; Sportski Forum
Problemi kao usud. I to nesportske prirode. Ne prvi put. Treći vezani.
Pred polazak u Francusku 2016. javnost se bavila navodnim seks skandalom Davida de Hee, pa su golman, tadašnji selektor Visente del Boske i igrači morali da odgovaraju na pitanja koja nemaju dodirnih tačaka sa fudbalom umjesto da se bave taktikom za EURO. U osvit Mundijala u Rusiji Đulen Lopetegi je postao trener Reala, što su čelnci Saveza shvatili kao izdaju, smjenili selektora dva dana uoči početka turnira i promocijom tadašnjeg direktora Fernanda Jera u glavnokomandujućeg maltene potpisali kapitulaciju. Te dvije afere bile su prethodnica ranih eliminacija, odmah po izlasku iz grupe. U Francuskoj je Španiju zaustavila Italija, u Rusiji se ispriječio domaćin, a uoči još jednog velikog takmičenja na Crvenu furiju se obrušio kovid-19.
Na Pirinejima danima niko ne priča u fudbalu, već o zaraženom kapitenu Serhiju Busketsu, strahu da se virus korona ne proširi na ostatak tima (Dijego Ljorente bio pod upitinkom), vakcinama, posljedicama istih (primjera radi, Tijago Alkantara se plašio nuspojava i tome javno govorio). Kao da su se vremenskom kapsulom Španci vratili u mart 2020, na početak pandemije: izolacija, individualni treninzi, izbjegavanje kontakata, maske, testiranja... Prethodne dvije sedmice je djelovalo da su igrači pod skafanderima, na bolničkom liječenju. Može biti da baš zbog toga tamošnja javnost ovoga puta ne očekuje mnogo od reprezentacije.
Mada, ipak je Španija zemlja fudbala. Ne tako davno vladala je planetarnim. Niko joj nije bio ni prići. Dokazano titulama prvaka Evrope (2008, 2012) i Zlatnim globusom na Mundijalu u Južnoj Africi (2010). Otad je slobodnom padu: na naredna tri velika takmičenja nije stigla ni do četvrtfinala, zato je malo ko ubraja među favorite za osvajanje EURO.
Možda bi trebalo. Minule sezone reprezentativci La Rohe su pokazali karakter pobjednika. Od 24 igrača na spisku selektora Luisa Enrikea, čak 16 je podiglo trofej. Cezar Aspilikueta je sa Čelsijem osvojio Ligu šampiona, Viljarealovi Pau Tores i Đerar Moreno Ligu Evrope, Koke i Markos Ljorente sa Atletikom pokorili Primeru, Ejmerik Laport, Erik Garsja, Rodri i Feran Tores sa Mančester Sitijem Premijer ligu, Serhio Buskets, Đordi Alba i Pedri u dresu Barselone bili najbolji u Kupu kralja, Sosijedadov Mikel Ojarzabal prethodno izdanje tog takmičenja (finale igrano ovog proljeća), Bilbaov Unaj Simon Superkup Španije, Alvaro Morata Kup Italije sa Juventusom, a Pablo Sarabija Kup Francuske kao utjehu za PSŽ.
Šampionski gen. Pojedinci su ga ispoljili i prije dva ljeta pokorivši Evropu na smotri najboljih mladih selekcija. Četvorica su sad u A timu (golman Unaj Simon, vezista Fabijan Ruiz, krilni napadači Dani Olmo i Mikel Ojarzabal). Taj pobjednički karakter može da bude ozbiljan adut ako se dođe do završnice. Samo, kako se probiti do, recimo, polufinala?
Opšti je utisak da je sadašnja generacija španskih reprezentativaca najslabija u posljednjih desetak godina. Bez klase nalik Ćaviju i Inijesti, golgetera u vidu Fernanda Toresa ili Davida Vilje, univerzalaca Ćabija Alonsa i Seska Fabregasa. Nema zvijezde, asa koji okuplja tim oko sebe. Tek nema harizmatčnog lidera. Svi gorepobrojani osvajači jesu kvalitetni, neki čak vrhunski, ali kao cjelina (još) ne funkcionišu, jer je utisak da im nedostaje pravi vođa. Što se najviše zamjera onome ko im izdaje komande. Luisu Enrikeu.
ŠPANIJA POBJEDNIK GRUPE – KVOTA 1,35
Selektor jeste podmladio reprezentaciju u posljednje dvije godine, ali vuče poteze koji iritiraju javnost. Pogotovo onu u Madridu, što će pojedinci staviti u kontekst bliskosti sa Barselonom. Najprije je uporno ignorisao Kokea i Saula iz Atletika, da bi izostavljanjem Serhija Ramosa (ruku na srce, ove sezone često povrijeđenog) i nepozivanjem nijednog člana Reala stao na žulj navijačima kraljevskog kluba. Velika većina Španaca ogorčana je što dan prije prve utakmice sa Švedskom ne zna startere. Ironični kažu da ih ne zna ni Enrike, mada je za to sam kriv čestim kombinovanjem. Ne samo kad je riječ o izboru, već i formacijskom rasporedu. Otkako se vratio na klupu (šest mjeseci odsustvovao zbog porodične tragedije, smrti ćerke) vodio je državni tim na 12 utakmica, najčešće koristi sistem 4-3-3, s tim da se oba puta sa Švajcarskom u Ligi nacija oslonio na 4-2-3-1, a u kvalifikacijama za Mundijal u Kataru čak 4-1-4-1.
Kritikovali su ga da nema jasnu koncepciju, formiran tim, prepoznatljivu ideju, kao i što je umjesto dozvoljenih 26 poveo na turnir samo 24 fudbalera. Enrike je miran. Ili bar tako izgleda. Ogroman broj sličnih igrača omogućava mu da kombinuje do mile volje, mada mu veliki dio navijača spočitava, što nema profilasane startere u pitanju.
Primjera radi, Unaj Simon je branio svaku od posljednjih sedam utakmica, ali je potonuo pred kraj sezone među stativama Atletik Bilbaoa i opravdano se sumnja da li je kalibar da izdrži pritisak velikog takmičenja. Samopouzdanje Davida de Hee je na nultoj tački poslije još jedne razočaravajuće sezone Mančester junajteda, naročito poslije promašenog penala u finalu Lige Evrope, ali on je ipak godinama bio prvi izbor i čak i kad je loš nije za klupu. Treći Enrikeov izbor je Robert Sančez iz Brajtona i to mnogo govori o kvalitetu ovog tima.
Pomalo je nelogično da Cezar Aspilikueta trči kao navijen u dresu Čelsija i diči se statusom prvaka Evrope, a Enrike na poziciji desnog beka prednost daje Markosu Ljorenteu. Atletikov univerzalac je sjajan kad je bliži tuđem golu, ovako mu je Enrike bukvalno izmislio poziciju na kojoj nikad ranije nije igrao. Osim tamo gdje je najvažnije. U reprezentaciji. Kad je u pitanju suprotni bok na mečevima manje važnosti je ponekad koristio Hosea Gaju, ali bi promocija prvotimca Valensije među startere ispred živog i zdravog Đordija Albe predstavljala hazarderski potez. Na štoperskim mjestima trebalo bi da budu zacementirani Pau Tores i Ejmerik Laport, iza kojih jesu sjajne sezone, međutim, valja imati na umu da je Viljarealov defanzivac u provjeri sa Portugalom tek osmi put nosio dres Furije, a Laport na tom meču – debitovao!
Kakva atmosfera nepovjerenja u državni tim vlada među Špancima da se primjetiti po tome što su Laporta mediji bombardovali pitanjima da li se osjeća Špancem (pošto je baskijskog porijekla, mogao da bira hoće li igrati za Francusku), a ista, primjera radi, nisu postavljali Adamu Traoreu ili Ansu Fatiju.
Prva zbrka vlada oko toga kako će Enrike posložiti vezni red. Zbog infekcije virusom korona Serhio Buskets je izgubljen za premijeru sa Švedskom (optimisti očekuju da bude spreman za duel sa Poljacima) i to remeti planove selektora iz korena. Ako se opredjeli za stil sa jednim klasičnim zadnjim veznom ispred odbrane onda je logično da to mjesto preuzme Rodri, pošto umije u Mančester Sitiju da pokrije veliki dio terena i širi igru. Pod uslovom da se Enrike opredjeli za 4-3-3 Rodriju bi u trouglu društvo trebalo da prave Napolijev Fabijan Riuz i neumorni Tijago Alkantara iz Liverpula, a jedan od njih dvojice ispašće za slučaj da selektor izvede tim u postavci 4-2-3-1.
Povrh svega, gdje smjestiti Kokea, funkcionalnog u sistemu Dijega Simeonea, a skoro neupotrebljivog kod Enrikea, pošto ga je selektor samo dvaput promovisao u startera za ove dvije godine? Nepravda?
Špancima nedostaje moć na sredini terena. Tamo gdje su nekad bili najjači, kad su protivnici jedva vidjeli loptu. Ove godine su im sva tri rivala u mundijalskim kvalifikacijama dala po gol (Grčka, Gruzija, Kosovo). Ne može biti slučano. Nisi više dominantni, iako imaju talente poput Pedrija, Danija Olma, Ruiz je malo stariji, a opet niko od njih nije klasa Ćavija i Inijeste.
Nije baš da im u napadu „preliva“. Štaviše, jedna od Enrikeovih dilema je kome povjeriti uglovu centralnog špica. Đerar Moreno je odigrao sezonu karijere, podigao pehar Lige Evrope, postigao 30 golova, deset više od Alvara Morate, ali špic Juventusa, kakav god bio, nekako je omiljeniji u selektorovim očima. Morata se naosvajao trofeja na klupskom, čak i na reprezentativnom planu u mlađim kategorijama, međutim, nedostaje mu pečat u dresu najjače selekcije. Velika utakmica koju rješava golom. U zrelom je dobu (28 godina), poslije propuštenog Mundijala u Rusiji motivisan da pokaže koliko vrijedi. Najefikasniji je fudbaler u aktuelnom sastavu Crvene furije. A, kao i za Kokea, kako tek tako skloniti u drugi plan Morena, kad sve što dotakne pretvara u pogodak?
U sistemu sa trojicom naprijed jedno krilo bi bio čigrasti Feran Tores, iako u Mančester Sitiju igra u centrali, drugo Pablo Sarabija, eventualno Dani Olmo. I tu se vidi koliko je ovaj sastav Furije nezreo. Pravljen je za neko naredno takmičenje, možda za Prvenstvo svijeta u Kataru ili naredni EURO. Pravljen je da osvaja. Nekad. U ove dvije godine udaren je temelj. U narednim slijedi nadogradnja. Sprat po sprat. Nije realno da se iz podruma odmah popnu na krov. I to sa poletarcima, debitantima, neiskusnima. Nije realno. Čak i Španci, vječito skloni euforiji, kažu da je objektivan domet četvrtfinale. Sve ispod toga smatralo bi se neuspjehom.
FS Španije zasad vjeruje Luisu Enrikeu. Dobio je zadatak da moćni tim vrati u vrh evropskog fudbala. Ove godine se muči u mundijalskim kvalifikacijama, ali ne bi trebalo zaboraviti da je prošlu je završio šesticom u mreži Njemaca, isto je dao Hrvatima samo dva mjeseca po okončanju Mundijala, što znači da ima potencijala. Znao je da savlada Engleze, odoli Portugalu, Holandiji, ali i da „porodi“ pobjede nad Gruzijom ili takozvanim Kosovom. Oscilira.
Prirodno. Ipak se od ove selekcije očekuje bum na nekom narednom takmičenja. Kad još malo stasa. Kad očvrsnu Pedri, Dani Olmo, Feran Tores, Erik Garsija, još malo potvrdi Mikel Ojarzabal, iskustvo stekne Pau Tores...
Bez obzira na mladost, rezove i novi početak, Španci nisu lako lomljivi. Za pet godina, od prethodnog Prvenstva Evrope, izgubili su samo tri meča. Nijednom više od gola razlike. Talentovani jesu, takmičari jesu, raznovrsni jesu. jedino zreli – nisu.
Mozzart Sport; Sportski Forum
.jpg)
.jpg)
.jpg)
