Post by Admin on Jul 5, 2021 11:04:00 GMT
Ipak je (nešto) do selektora
Jutro poslije srceparajućeg poraza od Italije emocionalno rastrojstvo i dalje je prisutno. Ko pamti Novi Sad i 2005. godinu, zna koliko boli kada srpski košarkaši pretrpe katastrofu. I koliko se teško od takvih događaja Srbija oporavlja... Selektor Igor Kokoškov je konferenciju za novinare počeo riječima "nema drame", iako je u srpskom genetskom kodu zapisano da (ne)uspjehe preživljavamo s mnogo, mnogo jakih, iskrenih emocija.
Kako je Srbija srebrme medalje u Madridu, Riju i Istanbulu propratila u slavljeničkoj atmosferi, s osjećajem euforije i neizmjernog ponosa, toliko su porazi od Litvanije 2015. ili Argentine četiri godine kasnije, poput onog jučerašnjeg od Italije, probudili duboke, mračne osjećaje, kao da sjutra ne postoji... Sada, možda više nego ikada ranije, potpuno je opravdano kolektivno nezadovoljstvo i što se poslije utakmice tražilo samo jedno - da Igor Kokoškov povuče častan potez i napusti klupu Srbije.
Ono što smo gledali posljednjih dana u Beogradu nije bila reprezentacija dostojna plasmana u Tokio. Nije bila ekipa koja smije da nosi dres sa nacionalnim grbom Srbije i stoji rame-uz-rame sa velikanima, koji su gradili košarkašku velesilu, zbog koje sa toliko žara pratimo svaku utakmicu. Igor Kokoškov je učinio da u vodu padne sve što je radio kao trener, čime se naružila slika čovjeka s bogatim NBA iskustvom, koji je nagrađen Ordenom časti zbog toga što je gruzijsku reprezentativnu košarku podigao do neslućenih visina i osvojio evropsko zlato sa Slovenijom baš preko Srbije...
Srbija je dozvolila da joj Italija usred Beograda ubaci 57 poena za poluvrijeme. Toliko su joj Sjedinjene Američke Države dale u finalu Mundobasketa 2014. godine. Primila je 102 poena za cijelu utakmicu od Italije bez Galinarija, Belinelija, Heketa, Datomea, s Melijem koji je pored Maniona, Polonare i Fontekija imao epizodnu ulogu. Prosjek od 84,5 poena za cio turnir vjerovatno najbolje pokazuje koliko je odbrana bila ispod svakog nivoa! A ne ide da Srbija ne igra košarku bez kvalitetne odbrane. Nikada nije bilo, niti će, čak ni u zlatnim danima jugoslovenske košarke.
U ekipi definitivno nešto nije štimalo i to je svima bilo jasno. Sada mogu da se prosipaju priče o nedostatku vremena za pripreme, umoru, povredama, izostanku Nikole Jokića, Bogdana Bogdanovića, Vladimira Lučića, Marka Gudurića i ostalih, ali i takva Srbija je u svojim redovima imala MVP Evrolige Vasilija Micića, MVP prve faze Evrokupa i finalne serije Palakanestra, Miloša Teodosića, Nemanju Bjelicu, Bobana Marjanovića, Nikolu Kalinića... Sve one koji su donosili medalje u eri Aleksandra Đorđevića.
Stao je Nemanja Bjelica u odbranu struke na konferenciji za novinare i pričao o krivici igrača, nedovoljnoj posvećenosti reprezentativnom dresu i manjku volje. Nije pomenuo selektora. Ali svakome ko se iole razumije jasno je da je ipak (nešto i) do Kokoškova. Od prvog dana sistem je postavljen na klimavim temeljima. Nedugo pošto je preuzeo kormilo Srbije, Igor Kokoškov se prihvatio posla i u Fenerbahčeu, gdje je trebalo da se uradi mnogo toga poslije odlaska Željka Obradovića. To su dva ogromna zalogaja za svakog trenera, posebno za onog koji nije imao ni dana iskustva u vrhunskoj klupskoj košarci u Evropi. Fenerbahče naviknut na uspjehe i rezultate okretao je novi list s drastično manjim budžetom, bez gotovo svih nosilaca igre iz ranijih godina. U Srbiji je trebalo da se održi nivo koji je postavio njegov prethodnik, a Kokoškov je angažovan da bi ljestvica ostala bar na istom mjestu... Poređenja radi, dva prethodna selektora Dušan Ivković i Aleksandar Đorđević su se po dvije godine bavili isključivo reprezentacijom, upoznavanjem igrača i postavljanjem sistema. Kokoškov je praktično od prvog sjedao na dvije stolice, selektorskoj i prvo u Sakramentu, kao asistent, a onda u Fenerbahčeu kao šef stručnog štaba, što je povuklo manjak vremena, a zašto ne reći i koncentracije za reprezentaciju.
Selektor nije imao priliku da radi na stvaranju tima po svojoj viziji. U prenatrpanom kalendaru klupske sezone započeo je dva ogromna posla, dolazio kasnije na pripreme nacionalnog tima, napuštao trening kamp, jer je imao obaveze u klubu. Takav raskorak jednostavno nije ostavljao prostora za realno sagledavanje slike, niti učvršćivanje veza između selektora i igrača, ni timskog duha neophodnog za velike rezultate. Porazi od Gruzije (dok je Kokoškov ujedno bio i asistemt u Kingsima) i Švajcarske dovoljno su pokazali da selektor ne poznaje igrače. Kvalifikacije za olimpijske igre su to samo potvrdile.
I u svemu tome Igor Kokoškov se nije snašao. Ako je Srbija nekako preživjela kvalifikacije za Evrobasket, jučerašnji neuspjeh ostaće joj veća rana od Evrobasketa 2007. Jer je tadašnji selektor Zoran Moka Slavnić sa devetoricom "klinaca", samo dvojicom iskusnim Milanom Gurovićem i Markom Jarićem, te 22-godišnjim Darkom Miličićem, i pored tri poraza na "jednu loptu" ostavio Miloša Teodosića, Stefana Markovića, Milenka Tepića i Novicu Veličkovića, koji su kasnije vukli reprezentaciju do evropskog postolja (2009) i postavili temelje za kasniji srebrni niz (2014-2017). Poslije sinoćnjeg debakla Srbiji ostaje potrošena ekipa, gdje se mnogi nosici prethodnih uspjeha pitaju da li je došlo vrijeme da se oproste od nacionalonog tima, a da je pitanje da li drugi mogu da nose teret srpske reprezentativne košarke na način na koji želi nacija.
Srbija je pretrpjela najniži udarac od povratka na košarkašku mapu. Bez jasnog sistema, bez igre, bez odbrane, bez rezultata. I sada se nameće - šta dalje? Ovako ne ide, ovako ne može, niti smije da se nastavi... Jer, u suprotnom, ponovo ćemo predugo da čekamo na uspjehe reprezentacije, a Srbija nije zemlja strpljivih...
Mozzart Sport; Sportski Forum
Jutro poslije srceparajućeg poraza od Italije emocionalno rastrojstvo i dalje je prisutno. Ko pamti Novi Sad i 2005. godinu, zna koliko boli kada srpski košarkaši pretrpe katastrofu. I koliko se teško od takvih događaja Srbija oporavlja... Selektor Igor Kokoškov je konferenciju za novinare počeo riječima "nema drame", iako je u srpskom genetskom kodu zapisano da (ne)uspjehe preživljavamo s mnogo, mnogo jakih, iskrenih emocija.
Kako je Srbija srebrme medalje u Madridu, Riju i Istanbulu propratila u slavljeničkoj atmosferi, s osjećajem euforije i neizmjernog ponosa, toliko su porazi od Litvanije 2015. ili Argentine četiri godine kasnije, poput onog jučerašnjeg od Italije, probudili duboke, mračne osjećaje, kao da sjutra ne postoji... Sada, možda više nego ikada ranije, potpuno je opravdano kolektivno nezadovoljstvo i što se poslije utakmice tražilo samo jedno - da Igor Kokoškov povuče častan potez i napusti klupu Srbije.
Ono što smo gledali posljednjih dana u Beogradu nije bila reprezentacija dostojna plasmana u Tokio. Nije bila ekipa koja smije da nosi dres sa nacionalnim grbom Srbije i stoji rame-uz-rame sa velikanima, koji su gradili košarkašku velesilu, zbog koje sa toliko žara pratimo svaku utakmicu. Igor Kokoškov je učinio da u vodu padne sve što je radio kao trener, čime se naružila slika čovjeka s bogatim NBA iskustvom, koji je nagrađen Ordenom časti zbog toga što je gruzijsku reprezentativnu košarku podigao do neslućenih visina i osvojio evropsko zlato sa Slovenijom baš preko Srbije...
Srbija je dozvolila da joj Italija usred Beograda ubaci 57 poena za poluvrijeme. Toliko su joj Sjedinjene Američke Države dale u finalu Mundobasketa 2014. godine. Primila je 102 poena za cijelu utakmicu od Italije bez Galinarija, Belinelija, Heketa, Datomea, s Melijem koji je pored Maniona, Polonare i Fontekija imao epizodnu ulogu. Prosjek od 84,5 poena za cio turnir vjerovatno najbolje pokazuje koliko je odbrana bila ispod svakog nivoa! A ne ide da Srbija ne igra košarku bez kvalitetne odbrane. Nikada nije bilo, niti će, čak ni u zlatnim danima jugoslovenske košarke.
U ekipi definitivno nešto nije štimalo i to je svima bilo jasno. Sada mogu da se prosipaju priče o nedostatku vremena za pripreme, umoru, povredama, izostanku Nikole Jokića, Bogdana Bogdanovića, Vladimira Lučića, Marka Gudurića i ostalih, ali i takva Srbija je u svojim redovima imala MVP Evrolige Vasilija Micića, MVP prve faze Evrokupa i finalne serije Palakanestra, Miloša Teodosića, Nemanju Bjelicu, Bobana Marjanovića, Nikolu Kalinića... Sve one koji su donosili medalje u eri Aleksandra Đorđevića.
Stao je Nemanja Bjelica u odbranu struke na konferenciji za novinare i pričao o krivici igrača, nedovoljnoj posvećenosti reprezentativnom dresu i manjku volje. Nije pomenuo selektora. Ali svakome ko se iole razumije jasno je da je ipak (nešto i) do Kokoškova. Od prvog dana sistem je postavljen na klimavim temeljima. Nedugo pošto je preuzeo kormilo Srbije, Igor Kokoškov se prihvatio posla i u Fenerbahčeu, gdje je trebalo da se uradi mnogo toga poslije odlaska Željka Obradovića. To su dva ogromna zalogaja za svakog trenera, posebno za onog koji nije imao ni dana iskustva u vrhunskoj klupskoj košarci u Evropi. Fenerbahče naviknut na uspjehe i rezultate okretao je novi list s drastično manjim budžetom, bez gotovo svih nosilaca igre iz ranijih godina. U Srbiji je trebalo da se održi nivo koji je postavio njegov prethodnik, a Kokoškov je angažovan da bi ljestvica ostala bar na istom mjestu... Poređenja radi, dva prethodna selektora Dušan Ivković i Aleksandar Đorđević su se po dvije godine bavili isključivo reprezentacijom, upoznavanjem igrača i postavljanjem sistema. Kokoškov je praktično od prvog sjedao na dvije stolice, selektorskoj i prvo u Sakramentu, kao asistent, a onda u Fenerbahčeu kao šef stručnog štaba, što je povuklo manjak vremena, a zašto ne reći i koncentracije za reprezentaciju.
Selektor nije imao priliku da radi na stvaranju tima po svojoj viziji. U prenatrpanom kalendaru klupske sezone započeo je dva ogromna posla, dolazio kasnije na pripreme nacionalnog tima, napuštao trening kamp, jer je imao obaveze u klubu. Takav raskorak jednostavno nije ostavljao prostora za realno sagledavanje slike, niti učvršćivanje veza između selektora i igrača, ni timskog duha neophodnog za velike rezultate. Porazi od Gruzije (dok je Kokoškov ujedno bio i asistemt u Kingsima) i Švajcarske dovoljno su pokazali da selektor ne poznaje igrače. Kvalifikacije za olimpijske igre su to samo potvrdile.
I u svemu tome Igor Kokoškov se nije snašao. Ako je Srbija nekako preživjela kvalifikacije za Evrobasket, jučerašnji neuspjeh ostaće joj veća rana od Evrobasketa 2007. Jer je tadašnji selektor Zoran Moka Slavnić sa devetoricom "klinaca", samo dvojicom iskusnim Milanom Gurovićem i Markom Jarićem, te 22-godišnjim Darkom Miličićem, i pored tri poraza na "jednu loptu" ostavio Miloša Teodosića, Stefana Markovića, Milenka Tepića i Novicu Veličkovića, koji su kasnije vukli reprezentaciju do evropskog postolja (2009) i postavili temelje za kasniji srebrni niz (2014-2017). Poslije sinoćnjeg debakla Srbiji ostaje potrošena ekipa, gdje se mnogi nosici prethodnih uspjeha pitaju da li je došlo vrijeme da se oproste od nacionalonog tima, a da je pitanje da li drugi mogu da nose teret srpske reprezentativne košarke na način na koji želi nacija.
Srbija je pretrpjela najniži udarac od povratka na košarkašku mapu. Bez jasnog sistema, bez igre, bez odbrane, bez rezultata. I sada se nameće - šta dalje? Ovako ne ide, ovako ne može, niti smije da se nastavi... Jer, u suprotnom, ponovo ćemo predugo da čekamo na uspjehe reprezentacije, a Srbija nije zemlja strpljivih...
Mozzart Sport; Sportski Forum