|
|
Post by Admin on Jul 5, 2024 11:28:32 GMT
Atina 1896 - rađanje modernog olimpizma
Francuski baron Pjer de Kuberten osnovao je 1894. godine Međunarodni olimpijski komitet, a nedugo nakon toga na Sorboni održan je i prvi olimpijski kongres.
Dvije godine kasnije, istorija je i zvanično krenula - u Atini su 1896. održane prve moderne Olimpijske igre, jedine u 19. vijeku. Održane su otprilike 1.500 godina nakon što su, kako se vjerovalo, upriličene prve antičke Olimpijske igre - takođe u Atini, u staroj Grčkoj, oko 776. godine prije nove ere.
Kuberten je predložio periodično okupljanje i takmičenje sportista cijelog svijeta, ali nije mogao ni da pretpostavi kakav će uspjeh već od starta postići održavanje Olimpijskih igara (svake četiri godine).
U Grčkoj, postojbini olimpizma, od 6. do 10. aprila te 1896. godine okupio se 241 sportista (takmičili su se samo muškarci), a na programu je bilo devet sportova, odnosno 43 discipline. Atletika, rvanje, dizanje tereta, mačevanje, tenis, gimnastika, biciklizam, streljaštvo... - neki su od sportova u kojima su uživali navijači na krcatim tribinama otvorenog stadiona Panatinaiko.
Odluka MOK-a da prve Olimpijske igre budu dodijeljene gradu u kojem je rođen olimpijski pokret nije nikoga iznenadila, ali Grci su bili više nego spremni. I njihova mitologija je prepuna primjera raznih igara, od Odiseja koji je pobijedio u trci i dobio Penelopu kao nagradu, do brojnih drugih.
Vječna slava na prvoj Olimpijadi modernog vremena pripala je Grku Spiridonu Luisu, koji je pobijedio u maratonskoj trci, trčanoj na stazi od Maratonskog polja do Atine.
U trci je učestvovalo oko 20 takmičara, najviše Grka, a Luis je istrčao dionicu za dva sata, 58 minuta i 50 sekundi, ubjedljivo osvojivši prvo mjesto. Nije, zanimljivo je, vodio od početka, jer su prva 32 kilometra pripala Francuzu Albinu Lemusijeu, koji je morao da odustane zbog iscrpljenosti. Vođstvo je potom preuzeo Australijanac Tedi Flak, koji je takođe kolabirao, da bi se u posljednjih nekoliko kilometara pitao samo Spiridon Luis.
Pune tribine Olimpijskog stadiona, gdje je bio finiš trke, u napetosti su iščekivale takmičare, a kada je policijski glasnik javio da je u vođstvu domaći takmičar, oduševljena masa je počela da skandira “Helen, Helen...”
Ostalo je zapisano i da je Spiridon tokom trke pio vino, mlijeko i sok od pomorandže, te da je pojeo jedno uskršnje jaje.
Kao nagradu za istorijsku pobjedu dobio je mnogo nakita i doživotne privilegije brijanja u jednoj berbernici, ali nije poznato da li je prihvatio sve ove darove. Poznato je da se više nikada nije bavio sportom.
Najuspješniji takmičar na OI u Atini 1894. godine bio je Karl Šuman, njemački rvač i atletičar, koji je osvojio četiri prva mjesta u dva sporta i četiri discipline.
Pamtiće se i ime prvog olimpijskog pobjednika modernog doba - u pitanju je Amerikanac Džejms Konoli, koji je osvojio prvo mjesto u troskoku. Nije se takmičio samo u toj disciplini, skakao je i uvis i udalj, osvojivši drugo, odnosno treće mjesto.
Istakao se i Mađar Alfred Hajoš, po zanimanju arhitekta - prvi olimpijski šampion u plivanju. On je osvojio dvije zlatne medalje - u trkama na 100 i 1.200 metara slobodnim stilom.
Alfred je imao samo 13 godina kada mu se otac utopio u Dunavu, i tada je odlučio da postane dobar plivač. Od kombinacije njegovih plivačkih vještina i znanja u arhitekturi profitirala je cijela Mađarska, jer je upravo Alfrer Hajoš projektovao prvi zatvoreni bazen u Budimpešti, na ostrvu Margit Siget, koji i danas nosi njegovo ime.
Bilans prvih modernih Olimpijskih igara - Amerikanci su osvojili najviše zlatnih medalja, 11, ispred razočaranog domaćina, Grčke, čiji su takmičari uzeli jedno zlato manje. Utjeha Grcima bila je u tome što su ukupno osvojili najviše odličja, čak 47, naspram Amerikanaca sa 19.
Vijesti.me; Sportski Forum
|
|
|
|
Post by Admin on Jul 8, 2024 7:10:39 GMT
Pariz 1900 - Igre trajale pola godine
Olimpijske igre u Parizu 1900, na prelazu u XX vijek, pamte se kao vjerovatno najslabije organizovane igre u istoriji.
Četiri godine nakon Atine, gdje su Grci sa ogromnim entuzijazmom začeli moderni olimpijski pokret, Francuzi nisu bili ni približno tako motivisani, bez obzira što je osnivač Međunarodnog olimpijskog komiteta, Pjer de Kuberten, bio rođeni Parižanin.
Baš zbog barona Kubertena, vjerovalo se da će Francuzi biti jednako dobri organizatori kao i Grci, ali svi koji su mislili tako - grdno su se prevarili.
Zbog nedostatka finansijskih sredstava i dobre volje francuske države, odlučeno je da OI budu dio velike svjetske izložbe, koja je 1900. godine održana u Parizu i trajala je pet i po mjeseci.
Tačno toliko, kakav apsurd, trajale su i Olimpijske igre, bez ceremonija svečanog otvaranja i zatvaranja. Direktor izložbe, Alfred Pikar, smatrao je sport totalno bespotrebnom aktivnošću i nije želio da pomogne baronu Kubertenu, koji se usprotivio zbog dužine trajanja, pa je na kraju doživio čak i to da bude isključen iz organizacionog odbora.
Uprkos ovim zavrzlamana i spletkama, Olimpijske igre su održane, što je najveći uspjeh Pariza 1900, uz činjenicu da su prvi put u istoriji na Igrama učestvovale dame. Bilo ih je 22, od ukupno 997 sportista i sportistkinja iz 24 zemlje.
U svim olimpijskim antologijama ostalo je upisano da je engleska teniserka, Šarlot Kuper, osvojila prvu olimpijsku medalju u ženskoj konkurenciji. Ona je bila najbolja teniserka tog doba, pet puta je slavila na Vimbldonu, čak osam puta zaredom igrala je u finalu, što je rekord koji je skoro vijek kasnije oborila Martina Navratilova (devet).
Nekoliko novih sportovala dobili su prefiks “olimpijski”, poput vaterpola, fudbala, veslanja, jedrenja, ali i golfa, kroketa, navlačenja konopca, kriketa i pola, koji su kasnije nestali iz olimpijskog programa.
OI u Parizu obilježili su i u početku tihi, a potom sve glasniji protesti američkih sportista. Neki od njih, naime, iz vjerskih razloga nisu željeli da se takmiče nedjeljom.
U istoriji modernih Olimpijskih igara zato je ostao upisan sukob američkih atletičara, Alvina Krenclajna i Majera Prinštajna, koji su se dogovorili da ne nastupaju u finalu takmičenja skoka udalj, pošto su osvojili prva dva mjesta u kvalifikacijama.
Krenclajn je, ipak, prekršio dogovor, učestvovao je u finalu i za jedan centimetar nadmašio Prinštajnov rezultat iz kvalifikacija. Od kolege i rivala zato je na pobjedničkom postolju dobio - pesnicu u glavu.
Ovaj klasični nokaut nije, međutim, uzdrmao Krenclajna, rođenog Bečliju (kao mali se odselio u Ameriku), koji je osvojio i zlata u trkama na 60 metara, 110 i 200 s preponama, pa je sa četiri najsjajnija odličja postao najuspješniji takmičar drugih Olimpijskih igara.
U rubriku “zgode i nezgode” ušla je i maratonska trka, koja je protekla uz velike primjedbe takmičara, naročito inostranih, da je staza bila jako loše obilježena. Amerikanac Artor Njuman, koji je završio peti, tako se do kraja života kleo da ga tokom trke niko nije pretekao. Slavio je Luksemburžanin Mišel Teato - po svjedočenju brojnih učsnika, osvojio je zlato, jer je najbolje poznavao Pariz i brojne prečice do cilja.
Tri zlata osvojio je i Amerikanac Roj Evri, koji je najbolje skakao - iz mjesta. Slavio je u troskoku iz mjesta, skoku udalj iz mjesta i skoku uvis iz mjesta.
U Parizu su i prvi put učestvovali mješoviti parovi, a neki osvajači medalja nikada nisu identifikovani.
Zna se, međutim, da su ubjedljivo najuspješniji bili Francuzi sa 101 medaljom (26 - 41 - 34) ispred Amerikanaca (19 - 14 - 14) i Britanaca (15 - 6 - 9).
Bez obzira na organizacioni fijasko, Olimpijske igre u Parizu predstavljale su važan korak u razvoju olimpizma, jer je broj učesnika i disciplina gotovo učetvorostručen, a broj olimpijskih legendi nakon Atine brzo se širio...
Vijesti.me; Sportski Forum
|
|
|
|
Post by Admin on Jul 8, 2024 7:19:33 GMT
Sent Luis 1904 - "američke" Igre
Nakon Atine i Pariza, Međunarodni olimpijski komitet donio je odluku da organizaciju trećih Olimpijskih igara povjeri američkom kontinentu, i to “vjetrovitom gradu” - Čikagu.
Ispostavilo se da je napravljena greška - malo takmičara iz Evrope se usudilo da krene na tako dalek put preko Atlantskog okeana, mnogi nisu ni imali novca, dok je Stari kontinent bio gotovo u potpunosti zaokupljen rusko-japanskim ratom.
Epilog - ogromna većina od 651 učesnika bili su Amerikanci, a takmičilo se samo šest žena. U čak 49 od ukpuno 91 discipline, dakle više od pola, učestvovali su samo sportisti iz SAD. Zato Igre u Sent Luisu mogu i da se nazovu američkim Olimpijskim igrama - figurativno, a skoro i doslovno.
Drugu grešku napravio je tadašnji američki predsjednik Teodor Ruzvelt, koji je odlučio da organizaciju Igara iz Čikaga prebaci jugozapadno - u “rječni grad” Sent Luis, na obali Misisipija. O pravim razlozima ove selidbe može samo da se nagađa, ali se pretpostavlja da je to urađeno kako bi se olakšala organizacija - Sent Luis je, naime, baš tih dana bio domaćin velikog Svjetskog sajma, u to vrijeme najvažnije manifestacije na planeti. Baš kao u Parizu četiri godine ranije, a loša iskustva nisu opametila organizatore.
Olimpijska nadmetanja opet su trajala četiri i po mjeseca i potpuno su se stopila u opštem “vašaru” Svjetskog sajma, bila su gotovo u drugom planu.
Nakon Sent Luisa, osnivač modernog olimpijskog pokreta, francuski baron Pjer de Kuberten, javno se zalagao da Olimpijske igre ubuduće organizuju samo evropski gradovi i države. Posljedica - narednih pet Igara održano je u Evropi (London 1908, Stokholm 1912, Antverpen 1920, Pariz 1924, Amsterdam 1928), prije nego što se olimpijski karavan napokon 1932. “vratio” u Los Anđeles.
OI u Sent Luisu pamtiće se po tome što su se prvi put u istoriji olimpizma takmičili sportisti iz Afrike.
Bili su to Len Taunjan i Jan Mašijani - obojica iz Južnoafrikče republike. U Sent Luis su, međutim, doputovali kako bi učestvovali na Svjetskom sajmu, a slobodno vrijeme su iskoristili da se takmiče u maratonu.
Upravo je takmičenje u maratonu, održano po velikoj vrućini, donijelo najveće kontroverze, baš kao i četiri godine ranije u Parizu. Amerikanac Fred Lorc osvojio je prvo mjesto, čak mu je i dodijeljena zlatna medalja, ali je kasnije diskvalifikovan jer je, po svjedočenju brojnih takmičara, 17 kilometara trase prešao automobilom koji je vozio njegov menadžer! Lorc je priznao prevaru i kazao da je želio samo da se našali.
Zlato je naknadno dodijeljeno Tomasu Hiksu, takođe Amerikancu, koji je drugi prošao kroz cilj. Ni on, međutim, nije bio “cvjećka”. Utvrđeno je, naime, da je tokom maratona uzeo nekoliko doza biljnog alkaloida strihina (popularnog mišomora), a drmnuo je i nekoliko čašica konjaka. Kolabirao je odmah po prolasku kroz cilj, a ljekari su mu jedva spasili život. Iako je ovo bio prvi slučaj, odnosno preteča dopinga u olimpijskim pokretu, Hiks je zadržao zlatnu medalju. Strihin je danas na listi zabranjenih sredstava.
Pravda, međutim, nije zadovoljena, jer je kubanski poštar Feliks Karbahal, koji je prosio po Havani kako bi sakupio sredstva da stigne do Sent Luisa, završio tek četvrti, iako je vodio veći dio trke. Usporili su ga stomačni grčevi, jer je tokom takmičenja pojeo nekoliko jabuka, i to na praznom stomaku - cijelih 40 sati prije početka trke nije, naime, uzimao ništa da jede.
Upkos ovim problemima, i Sent Luis je zaslužan za nastavak i dodatni razvoj olimpijskog pokreta. Na programu su se našle i neke nove discipline, kao što su boks, rvanje slobodnim stilom i desetoboj, a fudbal i košarka su bili prisutni kao demonstrativni sportovi. Skokovi iz mjesta - uvis, udalj i troskok, definitivno su otišli u istoriju. U Sent Luisu su prvi put dijeljene nagrade za prva tri mjesta (zlato, srebro, bronza).
Najuspješniji takmičar bio je američki invalid Džordž Ejser, koji je sa drvenom protezom na lijevoj nozi osvojio tri zlatne, dvije srebrne i jednu bronzanu medalju u atletskim disciplinama. Po tri zlata osvojili su i američki atletičari Rej Ivri i Arčki Han (čuveni “meteor iz Milvokija”, pobjednik u trkama na 60, 100 i 200 metara), kao i legendarni kubanski mačevalac Ramon Fonst.
Amerikanci su osvojili čak 239 medalja (79 zlatnih, 82 srebrne i 79 bronzanih), ispred Njemačke sa 13 (4 - 4 - 5) i Kube sa devet (4 - 2 - 3).
Vijesti.me; Sportski Forum
|
|
|
|
Post by Admin on Jul 8, 2024 7:28:15 GMT
London 1908 - važno je učestvovati
Na Olimpijskim igrama u Londonu 1908. lansirana je krilatica “nije važno pobijediti, važno je učestvovati”, koja je ubrzo postrala trejdmark olimpijskog pokreta, a nije izgubila sjaj ni do današnjih dana. Njen autor je biskup iz američke države Pensilvanija Etelberg Talbot, veliki prijatelj francuskog barona Pjera de Kubertena, prvog predsjednika MOK-a i pokretača modernog olimpizma.
A zastrašujuća erupcija vulkana Vezuv, čija je lava 1906. godine prekrila veliki dio Napulja, primorala je italijansku vladu da odustane od organizacije četvrtih Olimpijskih igara, koja je prvobitno bila povjerena Rimu.
Nakon fijaska s organizacijom u Parizu 1900. i Sent Luisu 1904. olimpijski pokret je poslije odustajanja Rima bio na klimavim nogama, a onda je zablistao London - u svom punom sjajnu.
U Velikoj Britaniji, zemlji koja se posebnom pažnjom odnosi prema tradiciji, ne samo da je nastavljena 12 godina duga tradicija olimpijskog pokreta, već su Igre dobile novu, do tada još neviđenu dimenziju.
Pažnja s kojom je blizu 70 hiljada ljudi na novoizgrađenom stadionu na Šepac Bušu (jugozapadni dio Londona) svakodnevno pratilo olimpijska nadmetanja, način na koji su bodrili engleske sportiste, uprkos čestoj, dosadnoj londonskoj kiši, definitivno su Olimpijskim igrama podarili neki novi nivo. Sušta suprotnost od sveopštih “vašara” na igrama u Parizu i Sent Luisu, koje su doslovno sklepane kao dio Svjetskog sajma.
A MOK je prije Londona vodio veliku bitku s grčkim sportskim radnicima i uspio je da je dobije - Kuberten i družina zalagali su se, naime, da se međuigre koje su 1906. održane u Atini ne broje kao četvrte po redu, željeći da se strogo poštuje olimpijski ciklus, koji traje četiri godine.
Igre u Londonu su po drugi put u istoriji otvorene svečanim defileom sportista (nakon Atine 1896), a ti sportisti su po prvi put bili podijeljeni po zemljama.
Bilo je, međutim, dosta problema - Finci su odbili da defiluju pod zastavom Rusije, Irci nisu htjeli da se pojavljuju s obilježjima Velike Britanije, a Šveđani su se pobunili zbog toga što njihova zastava greškom nije bila istaknuta na stadionu. To nije bilo sve, nego je i bacač diska Martin Šeridan, koji je nosio zastavu Amerike, odbio da je spusti dok je prolazio pored svečane lože u kojoj je sjedio engleski kralj Edvard sedmi, čovjek koji je otvorio Olimpijske igre.
Najveća svjetska smotra sportista u Londonu pamtiće se po tome što je na Igrama prvi put učestvovala Rusija (prvu medalju za Ruse ikada osvojio je Nikolaj Panin, koji je prigrabio zlato u umjetničkom klizanju), ali i po velikom, žestokom atletskom rivalstvu između Amerikanaca i domaćih Britanaca.
Iako su Britanci osvojili najviše medalja na OI, najviše atletskih počasti prigrabili su Ameri - ukupno 34 medalje u kraljici sportova (16 zlatnih), naspram 14 (šest zlatnih) koje su osvojili domaći atletičari.
Dva zlata u Londonu osvojio je Rej Ivri, završivši impresivnu karijeru - bez poraza u skoku udalj i skoku uvis, s ukupno osam zlata na tri Olimpijade.
Trka u maratonu, baš kao na prethodnim Igrama, imala je svoju filmsku priču. Italijan Dorando Pjetri bio je vodeći sve do nekoliko posljednjih metara staze, iako je vidno iscrpljen, jedva uspio da nađe ulaz u stadion. Kolabirao je, međutim, pred samim ciljem - dvojica gledalaca uskočili su na stazu s tribina i bukvalno ga prenijeli kroz cilj, ali MOK kasnije nije priznao takvu pobjedu i zlato je dodijelio drugoplasiranom, Džonu Hejnsu.
Pjetri bi vjerovatno pobijedio, da je dužina staze bila kao na prethodnim Igrama - 42 kilometra. Produžena je, međutim, za 195 metara kako bi britanska kraljevska porodica iz svoje lože imala bolji pregled na ciljnu ravninu. Od tada zvanična dužina olmpijske maratonske discipline iznosi 42 kilometra i 195 metara.
Pjetri je ipak dobio poseban zlatni pehar, kao priznanje britanske kraljevske porodice, i to na predlog Artura Konana Dojla, autora slavnih romana o detektivu Šerloku Holmsu.
U Londonu je debi imao i legendarni britanski vaterpolista i plivač Pol Radmilović, koji je porijeklom iz Crne Gore - iz Boke Kotorske. On je vodio svoju vaterpolo selekciju do zlata, a slavio je i u plivanju - štafeti 4 x 200 metara slobodnim stilom. Pol Radmilović je rođen u Kardifu, a u porodici su ga zvali Pavle.
Za pamćenje je bio i rezultat najstarijeg olimpijskog pobjednika ikada - 60-godišnji Šveđanin Oskar Svan osvojio je dva zlata i jednu bronzu u streljaštvu. Rekord je popravio na Igrama u Antverpenu 1920, kada je uzeo medalju (srebro) sa 72 godine i 279 dana!
U Londonu se takmičilo 2008 sportista iz 22 zemlje, u 22 sporta i 110 discpilina (sve rekordi). Britanci su osvojili najviše medalja, ukupno 145 (56 zlata, 51 srebro, 38 bronzi), ispred Amerikanaca sa 47 (23 - 12 - 12), Šveđana, Francuza, Njemaca, Mađara...
Vijesti.me; Sportski Forum
|
|
|
|
Post by Admin on Jul 9, 2024 12:07:37 GMT
Stokholm 1912 - puni smisao olimpijskih krugova i velika nepravda prema Torpu
Olimpijske igre u Stokholmu bile su najozbiljnije do tada organizovane. Predanim i sistemskim radom u sportu Skandivanci su zadobili veliko povjerenje Međunarodnog olimpijskog komiteta, koje je uzvraćeno odlukom da prvi put u istoriju dobiju organizaciju takvog takmičenja.
Stokholm, grad na 14 ostrva, ugostio je tog maja, juna i jula 1912. skoro 2.500 sportista, među kojima je bilo 48 žena, a svi su se takmičili u 102 discipline iz 14 sportova.
Nisu ni te, u to vrijeme rekordne brojke, oslikale svu ozbiljnost najveće sportske manifestacije u glavnom gradu Švedske. Prvi put su, naime, učestvovali takmičari sa svih pet kontinenata, pa je olimpijska zastava sa pet krugova konačno dobila puni smisao (takmičare je prvi put imala Azija, i to Japance).
Takođe, “glomazne” Igre koje su trajale po pola godine, kao što je ranije bio slučaj, u Stokholmu su svedene na dva i po mjeseca, što je značajno olakšalo organizaciju. Uoči početka napravljen je i precizan program takmičenja, takođe prvi put, a uvedeni su foto-finiš i elektronsko računanje vremena.
Baron Pjer de Kuberten, osnivač modernog olimpijskog pokreta, nekoliko puta je priznao da ne bi bilo ni Antverpena 1920. da nije bilo Stokholma 1912. U međuperiodu je, naime, bijesnio Prvi svjetski rat, a Šveđani ostavili takvo nasljeđe da nije bio problem ni na “ruševima svijeta” nastaviti započetu tradiciju.
U Stokholmu 1912. domaćin Igara je imao pravo da izabere koji će se sportovi naći na programu, a Šveđani su odmah eliminisali boks - smatrali su ga nasilnom, a ne plemenitom vještinom. MOK nije baš najradije prihvatio tu odluku, pa je od narednih Igara ograničio pravo domaćina da tako slobodno briše sportske discipline.
U Švedskoj su, takođe, posljednji put dozvoljene pojedinačne prijave sportista, koji su ubuduće mogli da se takmiče samo kao članovi matičnog olimpijskog komiteta. Uprkos sjajnoj organizaciji, bilo je nekoliko nelogičnosti, a neke od njih su imale i fatalne posljedice.
Portugalski maratonac Francisko Lazaro preminuo je tokom trke, od posljedica toplotnog udara i iscrpljenosti organizma. U rvanju grčko-rimskim stilom pobjednik je, takođe, mogao biti odlučen samo tušem, pa je tako borba između Rusa Martina Klajna i Finca Alfreda Asikainena trajala nevjerovatnih 11 sati i 40 minuta. Najduži meč u istoriji rvanja imao je posljedice - Klajn, koji je pobijedio u borbi, nije mogao da se takmiči u finalu zbog iscrpljenosti.
Dužina biciklističke trke, takođe, iznosila je suludih 320 kilometara, pa mnogi biciklisti, usljed ogromnih napora, nisu ni stigli do cilja.
Stokholm 1912. pamtiće se, međutim, po jednoj od najvećih nepravdi u istoriji olimpijskog pokreta. Amerikanac indijanskog porijekla Džim Torp je, naime, osvojio zlatne medalje u desetoboju i modernom petoboju (ovu posljednju disciplinu osmislio je sam Kuberten), i to ubjedljivo, ali su mu obje oduzete nakon Igara, jer je do MOK-a procurila vijest da je tri godine ranije zarađivao po 15 dolara sedmično igrajući bejzbol.
Norvežanin Bei Rado je prihvatio zlato u petoboju umjesto Torpa, dok je desetobojac Vislander to glatko odbio:
- Torp je pobijedio, a ne ja - rekao je otresito.
Više od četiri decenije kasnije Torp je umro u velikoj nemaštini, a njegove posljednje riječi navodno su glasile:
“Vratite mi moje medalje”.
Njegov uspjeh rehabilitovan je tek 70 godina nakon što je ostvaren, kada je 1983. godine predsjednik Međunarodnog olimpijskog komiteta Huan Antonio Samaran predao zlatne medalje Torpovoj kćerki.
Dvadesete godine prošlog vijeka bile su godine rasizma, iako su prvi put na Igrama učestvovali takmičari tamne puti, a javna je tajna da je Torpu “podmetnuo” njegov matični, Američki olimpijski komitet.
Amerikanci su, takođe, zabranili da njihov tamnoputi sprinter Hauard Dru učestvuje na trci na 100 metara, plašeći se da ne osvoji zlatnu medalju! To je omogućilo drugom Amerikancu, ali bijele puti - Ralfu Krejgu, da postane prvi atletičar koji je objedinio olimpijska zlata u trkama na 100 i 200 metara.
Na Olimpijskim igrama u Stokholmu prvi put je učestvovala neka od zemalja koje su kasnije postale dio SFR Jugoslavije. Takmičari iz Srbije, Dušan Milošević (trka na 100 metara), i maratonac, Dragutin Tomašević, nisu, međutim, ostvarili zapaženije rezultate. Tomašević je čak nakon trke završio u bolnici, a ustanovljeno je da mu je sipan otrov u hranu! Srećom, oporavio se, a u bolnici ga je posjetio i sam baron Pjer de Kuberten.
Šveđanin Oskar Svan je trijumfom u streljaštvu, sa 64 godine, čime je postao najstariji olimpijski pobjednik svih vremena, a proslavio se i finski dugoprugaš Hanes Koleminen, koji je osvojio tri zlatne medalje u trkama na 5.000, 10.000 metara i kros kantriju. Pamti se, međutim, njegova izjava da mu je ponekad žao što pobjeđuje, jer mora da gleda kako se ruska zastava podiže na jarbolu u čast njegove pobjede! Finci su u tom periodu bili pod ruskom okupacijom.
Najuspješniji na Igrama u Stokholmu bili su Amerikanci (25 zlatnih, 19 srebrnih, 19 bronzanih), ali su ih skoro u stopu pratili domaći takmičari, Šveđani (24 zlata, 24 srebra, 16 bronzi). Treći su bili Britanci (10 - 15 - 16).
Vijesti.me; Sportski Forum
|
|
